Druhý díl mé spanilé jízdy Alpami jsem věnoval mému krkolomnému sjezdu z Timmelsjochu, skvělým zatáčkám v okolí italského Merana, příšernému, ale zároveň i velkolepému Stelviu a nakonec i problémům, které mě potkaly pod Mont Blancem. Chcete vědět jak to celé dopadlo? Tak pokračujte ve čtení…
Den šestý — přesun do Francie
Po tom, co jsem vyjel na francouzské straně z tunelu, jsem hledal nějaké místo, kde bych mohl zastavit a zjistit, co se děje. Dojel jsem až do městečka Chamonix. Sesednul jsem z motorky a začal jsem kontrolovat všechno, co mě napadlo. Nic zajímavého jsem ale nezjistil. Vlastně až na jednu věc. Když jsem sundával tankvak, tak jsem si všimnul nějaké divné lepivé sračky, která zjevně zkondenzovala mezi tankvakem a víkem nádrže. V ten moment jsem tomu ale ještě nevěnoval velkou pozornost.
Úplně bezradný jsem volal do svého servisu. „To je stříkačka, co?“ zeptal se mě mechanik. „To je no,“ souhlasil jsem. „Tak to ti moc nepomůžu. Tam je spousta elektroniky a to já takhle na dálku nedokážu nic zjistit. To může být cokoliv,“ ozvalo se. Bylo mi jasné, že má pravdu, a že po telefonu se motorka opravovat nedá. Ještě mi poradil, abych odpojil baterku a nechal motorku zchládnout, což jsem hned udělal. Já jsem se mezitím věnoval té lepivé hmotě, kterou jsem objevil na víku nádrže. Napadlo mě, že to asi bude mít souvislost s posledním tankováním.
Připojil jsem baterku, nastartoval jsem, ale hned po prvních pár metrech mi bylo jasné, že to nepomohlo. Kdykoliv jsem vzal trochu víc za plyn nebo kdykoliv se ručička otáčkoměru přehoupla přes pět tisíc, tak okamžitě začaly padat otáčky a motor chcípnul. S úmyslem naředit ten blivajz, který jsem naposled natankoval, a s vypětím všech sil jsem se dokodrcal k nejbližší benzínce, jenom abych zjistil, že je samoobslužná, a že se jí nelíbí ani jedna moje platební karta. Ve městě už další benzínka nebyla, takže jsem musel jet několik kilometrů po dálnici s motorkou, která odmítala jet víc jak šedesát. Dojel jsem k další pumpě a tam jsem už nic neriskoval. Doplnil jsem nádrž plnotučným krmivem (čti devadesát-osmičkou), opatrně jsem ujel pár kilometrů, aby se ta dobrota dostala do motoru, vzal jsem za plyn a… Motorka jela! Zase jako nová!
K Ženevskému jezeru jsem dorazil až za tmy, takže jsem už jenom rozbalil stan a usínal s uklidňujícími myšlenkami na hroznou pomstu těm Italům, kteří mi svým benzínem málem zničili motorku.
Den sedmý — Route des Grandes Alpes
Sedmý den mě čekal první ze čtyř dnů vrcholu celé mojí cesty a zároveň hlavní důvod, proč jsem to celé absolvoval — Route des Grandes Alpes. 684 kilometrů zatáček a 16 horských průsmyků (16 velkých + pár menších) od Ženevského jezera až po Azurové pobřeží.
Vyrazil jsem směrem do Cluses, přes které jsem jel i předchozí den. Tentokrát jsem to ale vzal po silnici D902 — naprosto úžasné cestě plné zatáček, které se vinou krásným údolím kolem malé říčky. A jako bonus tam nebyl skoro žádný provoz. Přestože v tomto úseku ještě není žádné větší stoupání nebo klesání, tak pro mě určitě patří k těm nejlepším částem celé Route des Grandes Alpes. Užíval jsem si doslova každý kilometr!
Z Cluses jsem vyrazil po silnici D4 přes La Clusaz, Flumet a Beaufort až do Bourg-Saint-Maurice — cíle pro tento den. Po cestě mě čekalo prvních šest průsmyků, nádherná příroda, skvělé silnice a opět velmi malý provoz.
Den osmý — Route des Grandes Alpes
Z Bourg-Saint-Maurice jsem vyrazil směrem do známého lyžařského střediska ve Val-d’Isère. Projížděl jsem kolem přehrady na řece Isère (té přehrady, která se objevila ve filmu Taxi) a vystoupal jsem až k vrcholu průsmyku Col de l’Iseran, který je se svou nadmořskou výškou 2770 m nejvyšším alpským průsmykem.
Z Col de l’Iseran jsem pokračoval dál přes Modane, Valloire a Briançon až do kempu ve Vallouise. Po cestě mě čekalo dalších pět průsmyků a stejně jako předchozí den i tentokrát byly všude krásné cesty a minimální provoz. Za zmínku stojí ještě všudypřítomní fotografové, kteří si postavili byznys na focení motorkářů v zatáčkách snad všech průsmyků. Bohužel jsem si ani v jednom případě nebyl schopný zapamatovat webovou adresu dotyčného fotografa.
Den devátý — Route des Grandes Alpes
Devátý den mě čekal poslední čistě alpský úsek. Z Vallouise jsem se vracel kousek zpět do Briançonu a potom po silnici D902 přes Col d’Izoard a další čtyři průsmyky do Barcelonnette. V Col d’Izoard jsem si konečně zapamatoval adresu jednoho z fotografů, takže jsem si pak mohl projít jeho fotky a pár si jich i objednat. 🙂
Z Barcelonnette jsem pokračoval skrz průsmyk Col de la Cayolle v národním parku Mercantour do Guillaumes. Tady bohužel končila všechna zábava. Kvalita silnic šla totiž hodně dolů. Celý zbytek cesty až do Saint-Martin-Vésubie jsem byl rád, že jsem nespadnul z motorky. Místňákům to ale evidentně problémy nedělalo. Každých pár minut jsem se pěkně zastyděl, když mě předjížděl nějaký šílenec v Cliu. Pokaždé jsem si říkal: „Motorku přece nebude předjíždět nějaká nákupní taška!“ Zrychlil jsem, ale další zatáčka mě většinou vyškolila dost na to, abych se dobrovolně nechal předjet dalším místním závodníkem.
Den desátý — Route des Grandes Alpes
Poslední den fenomenální Route des Grandes Alpes už mě čekaly jenom dva menší průsmyky a sjezd k Azurovému pobřeží do Mentonu. Výjimečně jsem se nechal zlákat pohodlím hotelu a odpoledne jsem strávil zaslouženým odpočinkem a psychickou přípravou na třídenní cestu domů.
Cesta domů
Původně jsem plánoval cestu domů na čtyři dny, ale po předchozí zkušenosti jsem se rozhodl v Itálii nezastavovat a jel jsem tak až do Rakouska. Aby toho nebylo málo, tak si pro mě Italové na závěr přichystali ještě jedno hezké překvapení. Za necelých 800 kilometrů po dálnici si řekli o lidových 75 Euro. Když k tomu přičtu ještě 25 Euro po cestě tam a těch 44 Euro za projetí pod Mont Blancem, tak mě cesta přes Itálii vyšla jenom na poplatcích na 144 Euro. A já vůl jsem nechtěl jet přes Švýcarsko kvůli drahým dálnicím! Jenom pro srovnání — roční dálniční známka stojí ve Švýcarsku 38 Euro.
V Rakousku jsem přespal u jezera Faaker See, kde jsem v jedné hospodě narazil na kuchaře dobrodruha. Ten když viděl motorku, tak se hned rozpovídal o tom, jak v sedmdesátých letech projížděl Čínu na dvoutaktu. Nestačil jsem se divit, co všechno tam zažil. Když se nad tím teď ale zamýšlím, tak vlastně nevím, kolik z toho si jenom vymyslel. 😀 Od jezera jsem pak už pokračoval rovnou domů s jednodenní zastávkou na Moravě.
Normálně by to byl asi konec příběhu, ale ten prokletý italský benzín měl v rukávu ještě jedno eso. Protože motorka jezdila, pustil jsem až do konce sezóny celou věc z hlavy. Před letošní sezónou jsem kromě standardní údržby nechal v servisu zkontrolovat i palivovou soustavu. Nevěřil jsem svým očím, když mi potom mechanik ukazoval, co všechno našel v palivovém filtru (viz foto). V servisu všechno vyčistili a zdálo se, že už bude po problémech. Palivové čerpadlo ale bylo jiného názoru. Po menším výletu do Polska letos v dubnu se mi čerpadlo začalo mstít za ten italský benzín a postupně začalo vypovídat službu. Long story short — musel jsem koupit druhé. Oficiálně to tak byl nejdražší benzín, jaký jsem kdy natankoval!
The Italian chapter of my road trip through Alps was about the hard time riding down from Timmelsjoch, the great curvy road around Merano, annoying and amazing Stelvio but mostly about the problems I had to face under Mont Blanc. Would you like to know the conclusion? Well, continue reading then…
Day six — moving to France
Right after I got out of the tunnel on the French side of the border, I was looking for a place to stop as I needed to figure out what was going on. I managed to stop in a town called Chamonix. I got off the motorbike and started checking everything I could. Unfortunately, I wasn’t able to find any problem. The only thing I noticed was a strange sticky goo between the tank cap and my tank bag. Obviously, it was condensed gas vapor of some kind but I didn’t pay too much attention to it at that time.
Completely helpless, I called to my mechanic. „It has fuel injection, right?“ he asked. „That’s right,“ I agreed. „Well, I cannot help you with that. There is a lot of electronics involved and I cannot diagnose it remotely. It could be anything,“ he said. I knew that he was right and that fixing a motorbike over a phone is nearly impossible. He gave me one advice though. He told me to disconnect the battery and to let the bike cool down. I followed his advice and started investigating that sticky goo I’d discovered before. I thought it might have been related to the last fuel I took in.
I connected the battery again, started the engine but after the first couple of metres, I knew it didn’t work. Whenever I pulled the throttle a little bit more or whenever the rev counter hit 5000 rpm, the engine stopped almost instantly. I put all my effort into getting to the closest gas station to blend the shitty gas I took in before with fresh one. To make it a little less easy for me, the gas station turned out to be a self-service one and it didn’t like any of my credit cards. There was no other gas station in the town, so I had to go on a highway with a motorbike that was hardly able to go more than sixty kilometres per hour. When I got to the next gas station, I didn’t want to take any more chances. I took in the highest quality gas they had, carefully went a few kilometres to let it get into the engine, then I pulled the throttle and… It worked! The bike went crazy again!
It was already dark when I got to Lake Geneva, so I just put my tent up and went to sleep comforting myself with sweet thoughts of a terrible revenge to those Italians who almost ruined my bike with their shitty gas.
Day seven — Route des Grandes Alpes
The seventh day was the first one of four days of the pinnacle of my trip — Route des Grandes Alpes — the main reason why I did all this. 684 kilometres of curvy roads and 16 mountain passes (16 main passes + a few small ones) from Lake Geneva to Côte d’Azur.
I headed out from Lake Geneva to Cluses. I went through this town on the previous day as well but this time I took it down the road D902 — a wonderful road full of bends snaking around a small river in a beautiful valley. Moreover, there was basically no traffic. Even though there were still no steep slopes, it was definitely one of my most favourite parts of the whole Route des Grandes Alpes. I was enjoying every single kilometre!
I continued from Cluses down the road D4 via La Clusaz, Flumet and Beaufort to Bourg-Saint-Maurice — my destination for this day. On my way, I made it through the first six mountain passes full of breath-taking nature and amazing roads with almost no traffic.
Day eight — Route des Grandes Alpes
I went from Bourg-Saint-Maurice to the well-known ski resort in Val-d’Isère. I went past the Tignes Dam (a dam on the Isère river, and yes, it’s the dam that appeared in the Taxi movie) and then I climbed all the way up to the top of the Col de l’Iseran pass, which is the highest paved mountain pass in the Alps with altitude of 2770 m above the sea level.
I went on through Modane, Valloire and Briançon to a camp in Vallouise. There were five other mountain passes on my way and as on the previous day — great roads and no traffic. There was also quite a lot of photographers around the roads trying to make their business from selling pictures to bikers. They were occupying almost every bend in every mountain pass. Unfortunately, I wasn’t able to remember any of their web addresses.
Day nine — Route des Grandes Alpes
The ninth day was the last mountain-only day of my way through Route des Grandes Alpes. I went from Vallouise back to Briançon to take the road D902 going through Col d’Izoard and four other mountain passes to Barcelonnette. In Col d’Izoard, I finally managed to remember a web address of one of the photographers, so I bought a few pictures right away. 🙂
I continued from Barcelonnette to Guillaumes through Col de la Cayolle in Mercantour National Park. Unfortunately, Guillaumes was the end of all the fun. Quality of roads had decreased a lot and I was glad I didn’t fall off the bike on my way to Saint-Martin-Vésubie. Surprisingly, locals didn’t have any problems with that as they made me feel ashamed every few minutes when I got overtook by a crazy local in his Clio. I felt like an idiot every time, so I sped up but the very next bend usually gave me a lesson big enough to slow down again and let another local racer to overtake.
Day ten — Route des Grandes Alpes
There were only two small mountain passes and descent to Menton in Côte d’Azur on my last day of the phenomenal Route des Grandes Alpes. For once, I enjoyed comfort of a hotel and spent afternoon relaxing and regaining energy for my way home.
Going back home
Originally, I planned my way home for four days but based on my previous experience, I decided not to stop in Italy and I went all the way to Austria. Probably thinking I wasn’t angry enough, the Italians had one last surprise for me up their sleeves. They charged me 75 Euro for going little less than 800 kilometres on their highways. Together with 25 Euro on my way to France and those 44 Euro for using the Mont Blanc tunnel, it’s 144 Euro just on Italian tolls. I feel like an idiot when I think that I didn’t want to go through Switzerland because of their expensive highways! Just for comparison — a highway ticket in Switzerland costs 38 Euro and it’s valid for one year.
In Austria, I spent a night at Lake Faak (Faaker See), where I ran into a cook-adventurer in one local restaurant. Once he saw my motorbike, he immediately started talking about his way through China on a two-stroke motorbike in seventies. Amazing adventures! Even though I don’t know how many of them were made up. 😀 The lake was my last stop abroad and then I continued straight back home with a one day stop in South Moravia.
Normally, this would be the end of the story but the damn Italian gas hadn’t said its last word by then. The bike was working fine, so I let the incident go. Before the start of the next season, I asked my mechanic to check the whole fuel system along with the usual stuff. I couldn’t believe my eyes when he showed me the fuel filter (see the picture below). He cleaned everything and it seemed as the end of my troubles. Unfortunately, the fuel pump had a different opinion. After a small trip to Poland earlier this year, the fuel pump started repaying me all the torturing with shitty Italian gas and it was slowly dying. Long story short — I had to buy a new one. This has officially made it the most expensive gas I’ve ever took in!
Drugą część mojej wspaniałej jazdy przez Alpy poświęciłem karkołomnemu zjazdu z Timmelsjoch, zakrętom w okolicach włoskiego Merano, okropnemu, ale zarazem spektakularnemu Stelvio i na koniec problemom, które mnie spotkały pod Mont Blanc. Chcecie wiedzieć jak to się skończyło? Czytajcie dalej…
Szósty dzień — w drodze do Francji
Jestem na francuskiej stronie tunelu, z którego przed chwilą wyjechałem. Szukam miejsca, abym mógł się zatrzymać i sprawdzić co się dzieje. Jadę aż do miasteczka Chamonix. Zsiadam z motocykla i kontroluję wszystko, co mi przyjdzie do głowy. Nic zauważam nic podejrzanego. Z małym wyjątkiem. Kiedy zdejmuję tank bag, dostrzegam jakiś dziwny, mazisty shit. Musiał się skondensować między tank bagem i wieczkiem zbiornika. W tej chwili jednak nie zwracam na to zbyt wielkiej uwagi.
Jestem bezsilny. Dzwonię do swojego serwisu.
– To jest wtrysk, nie? – pyta mechanik.
– No, to będzie to – przytakuję.
– Niestety z tym ci nie mogę pomóc. Jest tam dużo elektroniki. Tak na odległość nie potrafię nic sprawdzić. To może być cokolwiek. – stwierdza.
Uświadamiam sobie, że jest to prawda. Przez telefon motocykl nie da się naprawić. Jeszcze mi radzi, abym odłączył akumulator i zostawił motocykl aż się schłodzi. Od razu robię to, co mówi. Potem swoją uwagę kieruję na kleistą substancję, którą odkryłem na wieczku zbiornika paliwowego. Uświadamiam sobie, że może to mieć związek z ostatnim tankowaniem.
Podłączam akumulator. Odpalam. Po kilku metrach widzę, że to nie dało rezultatu. Kiedy przydam trochę więcej gazu lub osiągnę obroty większe nić pięć tysięcy, nagle one zaczynają spadać i motor umiera. Chcę rozcieńczyć tą sraczkę, którą ostatnim razem zatankowałem. Zbieram wszystkie swoje siły i dokuśtykam na najbliższą stację benzynową. Okazuje się, że stacja jest samoobsługowa i nie podoba się jej żadna z moich kart płatniczych. W mieście nie ma innej stacji benzynowej. Muszę jechać kilka kilometrów po autostradzie na motocyklu, który ledwo wykrztusi z siebie prędkość sześćdziesiąt kilometrów za godzinę. Przyjadę na inną stację i już się z tym nie cackam. Napełniam bak pełnowartościową karmą (czytaj: 98). Ostrożnie przejeżdżam kilka kilometrów, aby ten smakołyk dostał się do motoru. Biorę za gaz i…motocykl jedzie! Jak nowy!
Nad Jezioro Genewskie przyjeżdżam po zmroku. Rozbijam namiot i zasypiam z myślą jak się pomszczę tym Włochom, którzy mi swoim paliwem o mały włos zniszczyli motocykl.
Siódmy dzień — Route des Grandes Alpes
Siódmego dnia zaczyna się to najlepsze i długo przeze mnie wyczekiwane. Route des Grandes Alpes. Jest to główny cel mojej wyprawy. Przede mną pierwszy z czterech dni, który spędzę wśród górskich wierzchołków. Czeka mnie 684 kilometrów pełnych zakrętów i 16 przełęczy górskich (16 dużych + kilka mniejszych). Trasa wiedzie od Jeziora Genewskiego po Lazurowe Wybrzeże.
Wyruszam w kierunku Cluses, przez który przejeżdżałem już wczoraj. Tym razem jadę po autostradzie D902. Droga mnie zachwyca i nie brakuje tutaj zakrętów, które wiją się przepiękną doliną wzdłuż małej rzeki. W dodatku nie ma tu wielkiego ruchu. I choć na tym odcinku nie ma większych podjazdów czy zjazdów, dla mnie droga zalicza się do tych najlepszych w całym Route des Grandes Alpes. Każdy przejechany kilometr był dla mnie wielką frajdą!
Z Cluses jadę po drodze D4 przez La Clusaz, Flumet i Beaufort aż do Bourg-Saint-Maurice, dzisiejszego celu. Zanim tu docieram, przejeżdżam przez pierwszych sześć przełęczy. Towarzyszy mi słoneczna pogoda. Świetnej jakości nawierzchnia i mały ruch dopełniają moje uczucie szczęścia.
Ósmy dzień — Route des Grandes Alpes
Z Bourg-Saint-Maurice udaję się do sławnego ośrodka narciarskiego we Val-d’Isère. Mijam zaporę wodną na rzece Isère (jest to ta sama zapora, która się pojawiła w filmie Taxi) i wdrapuję się aż na szczyt przełęczy Col de l’Iseran, która dzięki swojej wysokości 2770 m n.p.m. jest najwyższą alpejską przełęczą.
Z Col de l’Iseran kieruję się przez Modane, Valloire i Briançon aż do kempingu w Vallouise. Po drodze zaliczam pięć kolejnych przełęczy. Podobnie jak wczoraj cieszę się z jazdy po pięknych drogach i z małego ruchu. Chyba na każdym zakręcie i na każdej przełęczy widzę wszędobylskich fotografów, którzy zarabiają na fotografowaniu motocyklistów. Niestety nie mogę zapamiętać ani jeden adres strony internetowej któregoś z nich.
Dziewiąty dzień — Route des Grandes Alpes
Dziewiątego dnia mam przed sobą ostatni alpejski odcinek. Z Vallouise muszę wrócić kawałek do Briançon. Potem jadę drogą D902 przez Col d’Izoard, a następne przejeżdżam cztery przełęcze i docieram do Barcelonnette. W Col d’Izoard wysilam się i zapamiętuję adres jednego fotografa. Potem oglądam jego zdjęcia i kilka z nich zamawiam. 🙂
Z Barcelonnette kieruję się przez przełęcz Col de la Cayolle w Parku Narodowym Mercantour do Guillaumes. Niestety tutaj zabawa dobiega końca. Jakość dróg leci na łeb, na szyję. Pozostałą część drogi aż do Saint-Martin-Vésubie walczę ze wszystkich sił, aby nie spaść z motocykla. Miejscowi się z tym nie patyczkują. Co kilka minut doznaję małego upokorzenia, kiedy wyprzedza mnie jakiś wariat w Clio. Moje ego cierpi. Przekonuję sam siebie, że przecież jakieś blaszane pudełko nie będzie mnie bez skrupułów wyprzedzać. Przyspieszam, ale następny zakręt mnie uczy pokory. Poddaję się. Chowam ego w kieszeń i pozwalam innym mnie wyprzedzać.
Dziesiąty dzień — Route des Grandes Alpes
Ostatniego dnia jazdy fenomenalną Route des Grandes Alpes czekają mnie tylko dwie mniejsze przełęcze i zjazd do Menton na Lazurowym Wybrzeżu. Wyjątkowo decyduję sobie dogodzić i wybieram hotelowy komfort. Popołudnie spędzam na zasłużonym odpoczynku i psychicznym przygotowaniu na trzydniową drogę powrotną do domu.
Powrót do domu
Mój plan zakłada, że droga do domu potrwa cztery dni. Nieprzyjemne wspomnienia z Włoch na tyle wryją się mi w pamięć, że decyduję się, że zatrzymam się dopiero w Austrii a ojczyzną makaronu przemknę jak najszybciej. Ale nie jest to koniec niespodzianek. Włosi nie mają litości dla mojego portfela. Za przejechanie 800 kilometrów po autostradzie płacę 75 EUR. Plus 25 EUR, które wydałem na autostradę w kierunku Francji oraz 44 EUR za tunel pod Mont Blanc. W sumie przejazd przez Włochy kosztuje mnie bagatela 144 EUR. Ech, a ja nie chciałem jechać przez Szwajcarię, bo tam mają drogie autostrady! Dla porównania, roczna szwajcarska winieta kosztuje 38 EUR.
W Austrii nocuję nad jeziorem Faaker See. W jednej knajpie trafiam na kucharza-podróżnika. Widok motocykla przywołuje w nim pamięć o tym, jak w latach 70. przejechał Chiny na dwusuwu. Nie mogę wyjść ze zdumienia, co wszystko go tam spotkało. Teraz kiedy o tym myślę, nie jestem pewien na ile była to prawda, a na ile wymysły. 😀 Od jeziora zmierzam prosto do domu z jednodniowym odpoczynkiem na Morawach.
Na tym mógłbym zakończyć moją opowieść, gdyby nie fakt, że to cholerne włoskie paliwo miało w zanadrzu jeden haczyk. Motocykl jeździł bez zarzutów i właściwie do końca sezonu nie zawracałem sobie tym głowy. Przed rozpoczęciem tegorocznego sezonu oprócz standardowego przeglądu zleciłem sprawdzenie układu paliwowego. Nie wierzyłem własnym oczom, kiedy mechanik pokazał mi, co wszystko znalazł w filtrze paliwa (patrz: zdjęcie). W serwisie wszystko wyczyścili i wydawało się, że to koniec zmartwień. Pompa paliwowa nie podzielała mojego zdania. Po krótkim wypadzie do Polski w kwietniu tego roku pompa zaczęła się mścić za włoskie paliwo i stopniowo przestała działać. Long story short — musiałem kupić nową pompę. Oficjalnie było to najdroższe paliwo, które kiedykolwiek zatankowałem!
Yet Another Bikers' BLOG 