česky | polski

První příspěvek z výletu do Slovinska jsem sepsala na konci roku 2018. Po téměř dvou letech jsem se rozhodla ho napsat znovu, ale z pohledu baťůžka, který se teprve učí jezdit na motorce a kterému ze začátku víc věcí vadí než dělá radost. Ne, nebyla to pro mě láska na první pohled…

Duben 2018

Mé baťůžkářské zkušenosti se zatím omezují jenom na cestu k Mácháči a třídenní výlet k rakouským jezerům. Rukavice mě řežou, boty mě tlačí a ty motorkářské hadry, ve kterých se mi potí zadek rychleji než po kruháči, nesnáším. Nejsem si jistá, jestli je výlet do Slovinska opravdu dobrý nápad…

Každá jízda je pro mě utrpením. Časté zastávky nezabírají. Moto výlety končím s ostrou bolestí zad a ramen. Po delší jízdě se k tomu všemu hlásí i bolavý zadek.

Pořád mám strach z jízdy. Na motorce sedím cela ztuhlá. Svaly jsou v plném napětí. Pytel brambor ve srovnání se mnou trpí ADHD.

Proklínám den, kdy jsem poprvé usedla na motorku. Ptám se sama sebe proč se mám tak trápit. Když si ale vzpomenu, kolik peněz stála moje motorkářská výbava, tak si říkám, že bude škoda nechat to molům ve skříni. Nezbývá mi nic jiného, než důvěřovat motivačnímu heslu, které říká, že jízdu na motorce je potřeba cvičit.

Nyní, s dvouletým odstupem, tomu opravdu věřím.

Den první

Pavlin z Motorcycle Adventures Around the World tvrdí, že motorka je jenom nástroj. Dopravní prostředek. A my s ním souhlasíme. Místo auta, autobusu nebo letadla volíme motorku. Na ní chceme objevovat svět.

Je první květnová sobota a my s pomocí Googlu hledáme pár míst, která se nám zdají zajímavá. Mangart musí počkat na teplejší počasí. Balíme jenom pár nutných věcí. Naštěstí nejsem žádná princezna. Nepotřebuju s sebou brát tuny kosmetiky a různé oblečení pro každou část dne. V opačném případě by náš V-Strom musel mít verzi cargo.

Vzhůru do Slovinska

Vyrážíme z prosluněné Prahy po D4 směrem na Písek. Vyhýbáme se rozkopané a věčně ucpané silnici E55. Děláme zastávku kousek za Budějovicemi. Na cestě jsme už dvě hodiny. Ramena i záda už o sobě dávají vědět. Těžce sedám na židli a dávám oddechnout unavené páteři. Návrh mé druhé polovičky – že prý jestli chci, tak se můžeme otočit zpátky domů – se potkává s malým pobouřením. Moje ego trpí. Ne, to vůbec nepřichází v úvahu.

Pokračujeme v jízdě směrem k rakouským hranicím. Ve vzduchu se vznáší intenzivní vůně řepky, která nám připomíná našeho drahého pana premiéra. Rakousko nás vítá charakteristickou vůní krav a přeháňkami. Nemůžeme se dočkat, až spatříme alpské vrcholky. Bohužel jsou schované v mlze. Dneska z toho nic nebude.

Déšť ochlazuje vzduch. Je mi zima. Termovložka a tenké kožené rukavice nestačí. Musíme se přiobléct. Já si ale můžu obléct maximálně teplejší rukavice a ponožky. Mikina zůstala doma. Přece mělo být teplo, tak k čemu mi bude, že? Jsem trubka. Ondra si jenom povzdechne a dává mi svoje náhradní termotriko. Aspoň mám už jistotu, že do bot mi neteče.

Mraky nás doprovázejí až ke slovinským hranicím. Poslední úsek z Rakouska do Slovinska vede tunelem Karawanki, který je dlouhý osm kilometrů. Skrz mraky nesměle vykukují večerní sluneční paprsky. Do Bledu dorážíme za soumraku po téměř jedenácti hodinách cesty.

Je pár minut po deváté večer, když vybalujeme naše věci v malém hostelu přímo u Bledského jezera. Normálně bychom se po tak dlouhé cestě cítili utahaní jak psi, jsme ale překvapení, kolik energie nám ještě zbývá. A mě ani nic nebolí!

Jdeme na procházku podél jezera. Lesní pěšinka nás vede do centra městečka, které je navzdory pozdní hodině pořád plné života. A dále to znáte: jídlo, pivo, zpátky k hostelu a dobrou noc.

Den druhý

Neděle nás vítá teplým a slunečným počasím. Dopoledne trávíme v Bledu. Couráme se sem a tam. Hlavní body naší low-cost návštěvy jsou:

• procházka lesnatou promenádou podél jezera do centra Bledu,
• výšlap k hradu v doprovodu všudypřítomných čínských turistů s foťáky v rukou a audioprůvodcem v uších.

V centru městečka obdivujeme hrad a relaxujeme u romantického jezera. Uprostřed jezera se nachází malý ostrůvek s kostelem Panny Marie. Na hradě jsme odměněni úchvatným pohledem na Julské Alpy a Bledské jezero. Nic víc ke štěstí nepotřebujeme. Možná jenom pár fotek.

Procházka soutěskou Pokljuška

Dalším bodem na mapě je soutěska Pokljuška. Chtěli jsme se podívat i na soutěsku Vintgar, ale bohužel je momentálně uzavřená. Nevadí, snad příště. Pokljuška se nachází asi osm kilometrů od Bledu. Jízda nám zabírá jenom pár minut. Nyní nastává ten okamžik, kdy se musíme převléknout do normálních hadrů. Pro baťůžka-nováčka je představa převlékání na parkovišti a na očích cizích lidí dost nekomfortní. Ještě že jsem si doma oholila nohy. Měníme tedy moto oblečení za trička a kraťasy. Naštěstí na nás koukají jenom veverky. Ale mně už je to vlastně fuk. Jdeme se kouknout na soutěsku.

Pokljuška je ve srovnání se soutěskou Vintgar méně známým místem. Je přístupná zdarma, ale není vhodná pro obyčejné „účastníky zájezdu“. Je to celkem náročný terén plný velkých bílých balvanů a vyvrácených stromů, mezi kterými vede úzká, vyšlapaná cestička. Aspoň máme pořádnou obuv. S českou klasikou – ponožkami v sandálech – je to tady o držku. Cesta tam a zpátky trvá zhruba dvě hodiny (cca 4 km).

Jedeme k moři

Zbývá nám ještě cesta do Piranu, kde máme rezervované další ubytování. Z Pokljušky nám to trvá zhruba dvě hodiny. Čím blíže jsme Jadranu, tím víc se do nás opírá nárazový vítr. Jedeme po dálnici a bojujeme s prudkými poryvy, které námi smýkají zleva doprava. Není mi moc do smíchu.

Večer přijíždíme do Piranu – malého, přístavního městečka u Jadranu. Jsme unavení a máme hlad. Když jsme unavení a hladoví, tak jsme i nervózní. Není to vůbec sranda. 🙂 Břicho kručí a dožaduje se něčeho lepšího než jenom proteinové tyčinky. Míříme do centra.

Naši pozornost budí středověké hradby, kde za 2 EUR za osobu obdivujeme nádherný pohled na staré město. A kde je hezké místo, tam jsou i Asiaté. Jeden se nás ptá, jestli nechceme vyfotit. Velkorysou nabídku přijímáme a suvenýr z Piranu máme vyřešený.

Už jenom dobrá večeře a jsme šťastní. Docela si dopřáváme. Nevynecháváme ani velký kopeček zmrzliny, který sotva zvládáme dojíst. A to všechno ve středomořské atmosféře úzkých, dlážděných uliček, barevných okenic a šňůr s prádlem visícím mezi domy.

Den třetí

Pondělí. Poslední den courání se Slovinskem. Na dnešek máme v plánu podívat se na tři místa: Strunjan, Škocjanské jeskyně a Lublaň. Narychlo balíme krámy a před desátou hodinou vyrážíme směrem ke Strunjanu.

Skalní útesy v Strunjanu

Naším cílem je dostat se k Mileniálnímu kříži ve Strunjanském přírodním parku. Nejsme moc nadšení, když narážíme na úzkou a prudkou cestičku plnou kočičích hlav, po které se musíme vyšplhat. Máme možnost tam buď vyjet na motorce nebo jít pěšky… Takže pochopitelně volíme první možnost. Jenom se modlím, aby proti nám nejelo žádné auto. To bychom se tam už nevlezli. Přijíždíme na malé parkoviště a s úlevou oddechujeme.

Trochu spěcháme. Jdeme v motorkářských botách a kalhotách na malý kopeček. Je vedro. V tom černém oblečení je jako v pekle.

Konečně vidíme vyhlídku s Mileniálním křížem. Odsud pozorujeme asi na nejhezčí záliv ve Slovinsku − tzv. Měsíční záliv. V dálce vidíme severní pobřeží Itálie. Celkový dojem završuje modrý odstín Jaderského moře.

Škocjanské jeskyně

Chceme se ještě podívat na Škocjanské jeskyně. Nemarníme čas. Musíme pokračovat dál. Po kočičích hlavách sjíždíme pomalu, jako kdybychom za sebou vezli fůru hnoje. Za chvíli ale už pneumatiky cítí asfalt. Zrychlujeme. Konečně je příjemně chladno.

Jsme na místě. Musíme se zase převléknout. Počtvrté mezi lidmi. Sundat si kalhoty a tričko na parkovišti už mě ale nijak nevzrušuje. Kupujeme vstupenky a čekáme. Štve nás rozdováděná skupinka uřvaných italských děcek. Horší už je snad jenom ocitnout se v tramvaji plné Španěláků. Děcka mají naštěstí vlastní prohlídku v italštině a naše skupinka vyvolených pokračuje s jiným průvodcem. Přála bych vám vidět, jak se všem v naší skupině ulevilo.

Návštěva jeskyně je zatím nejzajímavějším bodem našeho výletu. Rozhodně nelitujeme. Základní okruh má délku 2,5 kilometru a čítá 500 schodů. Impozantní dojem v nás budí obrovský podzemní kaňon tzv. Šumeča jama, kterým protéká řeka Reka. Připadáme si jako Frodo v dolech Morie. Celý okruh trvá dvě hodiny.

Škocjanské jeskyně nebo jeskyně Postojna? Kterou zvolit? Před odjezdem jsme měli stejné dilema. Nakonec jsme vybrali Škocjanské jeskyně z těchto důvodů:

• prohlídka se absolvuje pěšky,
• nejsou tak známé jako jeskyně Postojna,
• cena vstupenek je rozumná,
• jsou na seznamu UNESCO.

Oblékáme motorkářské hadry a jedeme dál. Ještě hoďka a jsme v Lublani.

Zelená Lublaň

Lublaň, navzdory tomu že je hlavním městem, nás příjemně překvapuje. Je tady skoro všude zeleno. Přesvědčujeme se o tom, i když šplháme na malý kopec, na kterém stojí hrad. Lublaň je ponořená ve stromech. Je to neobvyklý pohled na město.

Cítíme se fajn. Jeden číšník nám na oplátku zase prozrazuje, že ho Praha natolik uchvátila, že tam byl během dvou let dvanáctkrát!

Den čtvrtý

Úterý věnujeme cestě domů. S Lublaní se loučíme ráno kolem 9:30. Navigace nás informuje, že doma budeme v pět. K tomu ještě musíme připočíst hodinovou pauzu na oběd a pravidelné přestávky jako prevence proti bolesti zad a pozadí. Optimistický scénář předpokládá, že v Praze budeme kolem osmé večer.

Cesta domů je dlouhá. Ale vůbec nám to nevadí. Důležité je, že svítí sluníčko. Konečně jsou vidět Alpy.

V Linzi mě dohání krize s bolestí zadku a zad. Potřebujeme udělat přestávku, ale není kde zastavit. Před námi je štrúdl aut a my trčíme v zácpě. Na motorce sedíme bez přestávky už přes hodinu a půl. Je to můj rekord. Hurá! Konečně parkujeme na odpočívadle. Do Prahy nám zbývá ještě 234 kilometrů.

Nejraději bych si stopla na cestu domů nějaké auto. Na motorku už se mi nechce sedat. Ale zbývá nám už jenom kousek. Děláme častější přestávky, dokonce i po třiceti minutách. Déle už nevydržím sedět. Musím zatnout zuby. Teda vlastně spíš půlky. Nakonec jednoho krásného květnového večera, po téměř jedenácti hodinách strávených na motorce moje zaťaté půlky doráží do cíle.

Následky čtyřdenního výletu cítím ještě dva dny. S každým dalším výletem ale snáším jízdu na motorce líp. Postupně si tělo na jízdu začalo zvykat. Pavlin měl zase pravdu – jízdu na motorce musí člověk prostě cvičit.

---

česky | polski

Pierwszy post z wycieczki do Słowenii napisałam pod koniec 2018 roku. Po blisko dwóch latach decyduję się napisać go z nowa, z perspektywy plecaka, który dopiero uczy się jeździć na motocyklu i któremu na początku więcej rzeczy przeszkadza niż sprawia radość. Nie, dla mnie jazda na motocyklu nie była miłością od pierwszego wejrzenia…

Kwiecień 2018

Moje „plecakowe” doświadczenia sprowadzają się do jazdy wokół komina i trzydniowego wypadu nad austriackie jeziora. Rękawice nadal wrzynają się mi do rąk, buty cisną mnie w palcach a ja nadal nie znoszę tych motocyklowych ciuchów, w których tyłek poci się mi szybciej niż po treningu obwodowym. Nie jestem pewna czy wyjazd do Słowenii to dobry pomysł…

Aby tego było mało, każda, nawet krótka jazda oznacza cierpienie. Częste przerwy nie pomagają. Przejażdżki kończę z ostrym bólem pleców i ramion. Po dłuższej jeździe dochodzi do tego obolały tyłek.

Nadal boję się jeździć. Na motorze siedzę niczym Sztywny Pal Azji. Mięśnie są w ciągłym napięciu. W porównaniu ze mną worek ziemniaków ma ADHD.

W duchu przeklinam dzień, kiedy po raz pierwszy wsiadłam na motocykl. Pytam sama siebie po co się tak męczyć, kiedy nagle przypomnę sobie, ile kasy poszło na zakupienie ubrań i kasku na motor. Kurde, byłaby szkoda trzymać to w szafie molom na pożarcie. Nie pozostaje mi nic innego, jak wierzyć motywacyjnemu hasłu, że jazdę na motorze trzeba po prostu ćwiczyć.

Dzień 1

Podobnie jak Pavlin z kanału Motorcycle Adventures Around the World, zgadzamy się w jednym: motocykl to tylko narzędzie. Środek do przemieszczania się. Zamiast samochodu, autobusu czy samolotu wybieramy motocykl. Na nim chcemy jechać i dzięki niemu poznawać świat.

Postanawiamy jechać do Słowenii w długi majowy weekend. Wiem, że będzie to dla mnie nie lada wyzwanie. Początki są trudne, ale od czegoś trzeba zacząć.

Z pomocą Wujka Google wybieramy kilka miejsc, które wydają się nam interesujące. Mangart zostawiamy na cieplejsze dni.

Pakujemy to, co niezbędne. Na szczęście nie jestem „prawdziwą kobietą”. Nie muszę zabierać ze sobą tony kosmetyków i ciuchów na każdą porę dnia. W przeciwnym razie nasz V-Strom musiałby mieć wersję cargo.

Kierunek Słowenia

Wyruszamy ze słonecznej Pragi. Kierujemy się na Pisek po autostradzie D4, aby ominąć rozkopaną i zakorkowaną drogę E55. Jesteśmy kawałek za Czeskimi Budziejowicami. Jedziemy już dwie godziny. O zgrozo, ramiona i plecy dają o sobie znać. Z trudem siadam na krześle i daję odpocząć zmęczonemu kręgosłupowi.

Sugestia drugiej połówki, że jeśli chcę to możemy jeszcze zawrócić do domu, spotyka się z moim oburzeniem i kłuje moje wrażliwe ego. Nie, to nie wchodzi w grę. Kontynuujemy jazdę w kierunku czesko-austriackiej granicy. W powietrzu unosi się intensywny zapach rzepaku, który przypomina nam o tym, jak bardzo nie lubimy pewnego czeskiego polityka…

Witajcie w Austrii

Austria wita nas charakterystyczną wonią krów i przelotnym deszczem. Niecierpliwie czekamy na to, kiedy naszym oczom ukażą się alpejskie wierzchołki. Niestety. Są schowane we mgle i dzisiaj chyba nici z tego.

Deszcz ochładza powietrze. Czuję, że jest mi zimno. Podpinka i skórzane rękawice to za mało. Musimy się cieplej ubrać. W moim przypadku sprowadza się to do założenia cieplejszych skarpet i rękawic. Bluza została w domu, bo przecież miało być ciepło, to po co mi ona. Taki ze mnie żółtodziób. Przynajmniej wiem, że buty mi nie przemakają. Moja druga połówka wzdycha nade mną z politowaniem i oddaje mi własną termo bluzę.

Chmury towarzyszą nam aż do granicy ze Słowenią. Ostatni odcinek drogi z Austrii do Słowenii pokonujemy Tunelem Karawanki, który ma blisko 8 kilometrów długości. Zza chmur nieśmiało przebijają się wieczorne promienie słońca. Do Bledu docieramy po zmroku, po prawie 11 godzinach podróży.

Jest kilka minut przed godziną 9 wieczór, kiedy wypakowujemy nasze rzeczy w małym hostelu nad brzegiem Jeziora Bled. Po tak długiej podróży mielibyśmy się czuć jak koń po westernie. Ku naszemu zdumieniu mamy wielkie zasoby energii. I nic mnie nie boli!

Idziemy na spacer wzdłuż jeziora. Leśna droga prowadzi nas do centrum miasteczka, gdzie mimo później pory nadal tętni życie. A dalej to znacie: jedzenie, piwo, droga powrotna do hostelu i spanie.

Dzień 2

Niedziela wita nas ciepłą i słoneczną pogodą. Przedpołudnie spędzamy w Bledu, po którym spacerujemy to tu, to tam. Nasza low-costowa włóczęga obejmuje:

• spacer leśną promenadą wzdłuż jeziora do centrum Bledu,
• wyjście na zamek w towarzystwie chińskich turystów z audio przewodnikiem w uszach i selfie kijem w ręce

W centrum miasteczka spoglądamy zamek i relaksujemy się nad romantycznym jeziorem. Na jego środku znajduje się mała wysepka z kościołem Marii Panny. Na zamku otrzymujemy w nagrodę przepiękny widok na Alpy Julijskie i jezioro Bled. Nic więcej do szczęścia nie potrzebujemy. Może z wyjątkiem kilku zdjęć na pamiątkę.

Spacer wąwozem Pokljuška

Kolejnym punktem na mapie jest wąwóz Pokljuška. Chcieliśmy zobaczyć wąwóz Vintgar, ale jest on momentalnie zamknięty dla turystów. Nie szkodzi, następnym razem.

Tutaj dochodzimy do momentu, kiedy jesteśmy wykwaterowani, ale musimy się przebrać do motocyklowych ubrań. Dla plecaka-nowicjusza szatnia na parkingu pod chmurką i na oczach innych ludzi jest trochę niekomfortowym rozwiązaniem. Przynajmniej ogoliłam sobie nogi…

Wąwóz jest oddalony około 8 kilometrów od Bledu. Jazda trwa kilka chwil. Zamieniamy motocyklowe ubrania za koszulki oraz krótkie spodenki. Tym razem podglądają nas tylko wiewiórki. Ale jest mi już wszystko jedno. Idziemy zobaczyć wąwóz z bliska.

Pokljuška w porównaniu z wąwozem Vintgar jest mniej znanym miejscem. Jest dostępna za darmo, ale nie jest odpowiednia dla „niedzielnych turystów“. Jest to trudny teren, pokryty wielkimi, białymi kamieniami i powalonymi drzewami, pośród których się wije wąska, wydeptana dróżka. Przynajmniej mamy dobre buty. Z klasycznym zestawem sandały plus skarpetki można sobie tu wybić zęby. Na przejście wąwozu potrzebujemy około 2 godzin (ok. 4 km).

Pozostaje nam już tylko dojechać do Piranu, gdzie będziemy nocować. Z Pokljušky czekają nas jeszcze dwie godziny drogi. Im bliżej Adriatyku, tym bardziej odczuwamy porywisty wiatr. Jedziemy autostradą i walczymy z gwałtownymi podmuchami, które spychają motor raz na lewą, raz na prawą stronę. Nie jest mi do śmiechu.

Jedziemy nad morze

Wieczorem docieramy do Piranu, małego, portowego miasteczka nad Morzem Adriatyckim.

Jesteśmy już trochę zmęczeni. I głodni. A kiedy jesteśmy zmęczeni oraz głodni robimy się nerwowi. To jest niepokojąca mieszanka. Z burczącym brzuchem, który domaga się czegoś więcej niż proteinowego batonu, kierujemy się do centrum miasta.

Naszą uwagę przykuwają średniowieczne mury obronne, gdzie za 2 EUR za osobę możemy podziwiać imponującą panoramę starego miasta. A gdzie ładne miejsce, tam Azjaci. Bardzo ochotny mieszkaniec tego kontynentu pyta, czy nie chcemy zrobić zdjęcie. No jasne, że chcemy! Pamiątkę z Piranu mamy załatwioną.

Jeszcze tylko się najeść i jesteśmy szczęśliwi. Niczego sobie nie żałujemy. Nawet wielkiej porcji lodów, którą ledwo możemy dojeść. A wszystko to w śródziemnomorskiej atmosferze wąskich, brukowanych uliczek, kolorowych okiennic i sznurów z praniem wiszącym między domami.

Dzień 3

Poniedziałek. Ostatni dzień naszej tułaczki po Słowenii. Dzisiaj planujemy zobaczyć trzy miejsca: Strunjan, Jaskinie Szkocjańskie oraz Lublanę. Szybko pakujemy nasze manatki i przed dziesiątą zmierzamy w kierunku Strunjanu.

Klify w Strunjanu

Naszym celem jest dotarcie do krzyża milenijnego w Strunjańskim Parku Przyrodniczym. Nie jesteśmy zachwyceni, kiedy widzimy wąską i stromą drogę pokrytą kocimi łbami, która prowadzi do celu. Albo tam wyjedziemy, albo pójdziemy pod górkę na nogach… No nie, to już raczej trochę zaryzykujemy. W duchu się modlę, aby żadne auto nie jechało z naprzeciwka. Inaczej się nie zmieścimy. Dojeżdżamy na mały parking i oddychamy z ulgą.

Czas nas goni. Dreptamy w motocyklowych butach i spodniach pod małą górkę. Jest gorąco. W tych czarnych ciuchach jest jeszcze goręcej.

Naszym oczom ukazuje się punkt widokowy z krzyżem. Z tego miejsca spoglądamy chyba na najpiękniejszą w Słowenii zatokę zwaną Księżycową. W oddali dostrzegamy północą część włoskiego wybrzeża. Kolorytu temu miejscu dodaje błękitny odcień Adriatyku.

Jaskinie Szkocjańske

Chcemy jeszcze zwiedzić Jaskinie Szkocjańske. Nie tracimy czasu. Musimy jechać dalej. Zjeżdżamy w dół po kocich łbach z ostrożnością furmana wiozącego siano. Po chwili opony czują asfalt. Przyspieszamy. Chłodzimy się.

Przyjeżdżamy na miejsce. Musimy się przebrać. Po raz czwarty na oczach innych. Ściąganie spodni i bluzki na parkingu już nie robi na mnie większego wrażenia.

Kupujemy bilety i czekamy. Drażni nas rozkrzyczana grupa włoskich dzieciaków, które biegają wokoło. Chyba gorzej by było się znaleźć w tramwaju pełnych Hiszpanów. Na szczęście dzieciarnia ma zwiedzanie po włosku, a grupa szczęśliwców, łącznie z nami, udaje się z angielskojęzycznym przewodnikiem. Ulga, która odmalowuje się na naszych twarzach jest bezcenna.

Zwiedzanie jaskini jest do tej pory najciekawszym punktem naszej wycieczki i nie żałujemy naszego wyboru. Podstawowa trasa wycieczkowa liczy 2,5 km i 500 schodów. Imponujące wrażenie wywiera na nas podziemny kanion tzw. Šumeča jamą, przez którą przepływa rzeka Reka. Całość zabiera nam około dwóch godzin.

Jaskinie Szkocjańskie czy Jaskinia Postojna? Którą wybrać? Przed wyjazdem mieliśmy podobny problem. Ostatecznie wybraliśmy Jaskinie Szkocjańske, a to z kilku powodów:

• Zwiedzanie odbywa się pieszo,
• Nie są tak bardzo zatłoczone jak Jaskinia Postojna,
• Cena biletu jest przystępna,
• Są na Liście Światowego Dziedzictwa UNESCO

Ubieramy motocyklowe ubrania, wsiadamy i jedziemy. Jeszcze godzina i jesteśmy w Lublanie.

Zielona Lublana

Lublana choć jest dużym miastem i stolicą kraju, miło nas zaskakuje. Jest tutaj zielono. Niemal wszędzie. Przekonujemy się o tym, kiedy wdrapujemy się na małe wzgórze, na którym stoi zamek. Lublana jest wręcz zanurzona w drzewach. To niezwykły widok.

Miasto się nam podoba. Kelner, który nas obsługuje zdradza nam, że Praga jest jego ulubionym miastem, do którego zawitał dwanaście razy w ciągu dwóch lat!

Dzień 4

Wtorek poświęcamy na drogę powrotną do Pragi. Wyjeżdżamy około 9:30. Nawigacja nas informuje, że w domu będziemy o 17:00. Do tego jeszcze doliczamy godzinową przerwę na obiad i pauzy przeciwko bólowi tyłka i pleców. Optymistyczny scenariusz zakłada, że w domu będziemy koło 20:00.

Droga do domu jest długa. Nie szkodzi. Ważne, że świeci słońce. I nareszcie widać Alpy.

W Linz dopada mnie tyłkowo-plecowy kryzys. Potrzebujemy zrobić przerwę, ale nie ma gdzie się zatrzymać. Przed nami sznur aut. Stoimy w korku. Na motorze siedzimy już ponad półtorej godziny. To mój rekord. Hura, nareszcie. Parkujemy na parkingu dla ciężarówek. Do Pragi pozostaje 234 kilometrów.

Najchętniej bym łapała stopa do domu. Na motocykl ani nie chce mi się wsiadać. Ale jesteśmy już tak blisko. Robimy częstsze przerwy, nawet po trzydziestu minutach. Dłużej nie jestem w stanie wysiedzieć. Muszę się zaciąć zęby. A raczej pośladki. Wreszcie pewnego kwietniowego wieczoru, po blisko 11 godzinach spędzonych na motorze osiągną one końcową destynację.

Skutki czterodniowej wycieczki odczuwam jeszcze dwa dni. Każdą kolejną moto wyprawę znoszę coraz lepiej. Stopniowo ciało zaczęło się przyzwyczajać do jazdy na motorze. Pavlin miał rację. Jazdę na motocyklu trzeba ćwiczyć.