---

česky | polski

V Srbsku jsme poprvé ochutnali balkánskou kuchyni, poprvé jsme dostali pokutu, poprvé nám spadla motorka… A pak přišlo na řadu Kosovo, které vůbec nebylo tak hrůzostrašné, jak se o něm vypráví.

Několik praktických informací

Po šesti dnech strávených v Rumunsku jsme konečně překročili hranice se Srbskem přes hraniční přechod Železná vrata. Když jsme plánovali cestu, dohodli jsme se, že bude lepší jet nejdřív do Srbska a teprve potom do Kosova. Chtěli jsme si tím ušetřit případné problémy při překračování hranice opačným směrem.

Podle nás byly silnice v lepším stavu než v Rumunsku. Dálnice byly sice zpoplatněny, ale ve výsledku nás to stálo jenom pár Korun. U mýtných bran je možné platit Srbskými dináry (RSD), Eurem nebo kartou.

Dle našich zkušeností je lepší mít u sebe nějakou hotovost. Jinak všude, kde to šlo, jsme platili buď kartou nebo Eury.

V Srbsku a Kosovu jsme si vystačili se znalostí angličtiny. Vlastně jsme se všude domluvili. Hodila se nám také znalost pár slovíček v chorvatštině. Cestou do kempu v kaňonu Uvac nám totiž spadla motorka a museli jsme požádat o pomoc místní.

Benzínky byly malé a skromné. Záchody byly zdarma a bohužel nebyly moc dobře udržované. Navíc byly obvykle zamčené, takže jsme museli často prosit obsluhu o klíč. Co se týče občerstvení, na benzínkách měli většinou jenom sladkosti a vodu. Nepodařilo se nám sehnat ani balenou svačinu. Ceny za benzín byly srovnatelné s dalšími evropskými zeměmi. Za litr benzínu jsme platili průměrně 150 RSD (cca 30 Kč). Kartou šlo platit bez problémů.

V městečku Kastrat v jižní části Srbska jsme dostali první pokutu za rychlost od začátku naší cesty. Jeli jsme o 20 kilometrů v hodině víc, než bylo povoleno. Naštěstí na nás byli hodní. Pokuta stála v přepočtu kolem 300 Kč.

Válka. To je obvykle první věc, která nás napadne v souvislosti s Kosovem. Asi by se našli i lidé, kteří budou považovat Kosovo za zaostalý a chudý stát, který nestojí za návštěvu. Nemluvě o cestě na motorce. To by ale byla chyba.

Ze začátku jsme chtěli v Kosovu strávit tři dny. Nakonec nám zbyl pouze den a půl. Kosovo nás ale pozitivně překvapilo. Kousek od hraničního přechodu byly restaurace, velké a moderní benzínky (na rozdíl od Srbska), nové a široké dálnice. Ve městech se točil normální život.

V Merdare, kde jsme překračovali hranice, jsme strávili jenom hodinu. Především díky tomu, že jsme se tentokrát cpali před ostatní. 🙂 Při vjezdu do Kosova se platí poplatek za pojištění odpovědnosti ve výší 15 EUR (tzn. neplatí tam naše zelená karta).  V Kosovu se také neplatí žádné dálniční poplatky.

Styl jízdy je dost jiný od toho, který známe. Tady na silnici vyhrává větší a silnější. Klakson se používá častěji, než by se mělo. Troubí se nejen na ty, co by si měli dávat pozor, ale především na silniční šneky. Je zajímavé, že motorkáři používají klakson jako formu pozdravu, což nás párkrát pořádně vyděsilo.

Měnou používanou v Kosovu je Euro. Bankomaty jsou sice běžně dostupné, ale je lepší mít u sebe hotovost, která se bude hodit při platbě v restauracích nebo na benzínkách. Výběry z bankomatu navíc nejsou pro cizince moc výhodné. Za výběr nám byl stržen ještě poplatek 5 EUR. Potraviny v obchodech jsou levné a u většiny supermarketů se dá platit kartou. Co se týče hospod, ceny jsou na nízké a střední úrovni. My jsme třeba za hlavní chod s pivem platili mezi 6-7 EUR za osobu. Benzín je v Kosovu o něco málo dražší než v Srbsku.

Srbsko a Kosovo nejsou moc vyhledávanou motorkářskou destinací. Kromě místních jsme moc motorkářů nepotkali. Určitě ale můžeme doporučit malebnou silnici R115 z Prizrenu směrem do Kacaniku, která vede národním parkem. Nechybí zatáčky ani krásné výhledy na okolní hory.

Kde složit hlavu?

Ubytování jsme rezervovali s jednodenním předstihem na Booking.com. Za nocleh v dvoulůžkovém pokoji s koupelnou jsme platili od 20 do 25 EUR. Výjimkou byl nocleh v kempu u řeky Uvac, který byl zdarma.

První noc v Srbsku jsme strávili v Smederevu u Bělehradu. Motel Zlatnik 1970 je spíš místem pro řidiče kamionů. Náročnějším ho moc nedoporučujeme. Pokoj už zažil lepší časy a navíc smrděl po cigaretách. Zaplatili jsme za něj 20 EUR za noc. Motel má vlastní restauraci, kde se skvěle vaří a na porcích se rozhodně nešetří. Snídani lze dokoupit za cca 3 EUR. Výhodou bylo parkování v garáží, kde jsme si nechali naši motorku.

V Zlatiboru jsme přespali v rodinném penzionu Colovic. Za nocleh jsme zaplatili 20 EUR. Vila je situována v klidné čtvrti asi 1,5 kilometru od centra městečka.

Ubytování u řeky Uvac byl survivalový zážitek. Na mapách Google jsme náhodou objevili místo pro kempování, které se jmenovalo Ledena pecina. Trochu jsme riskovali. Když jsme dorazili na místo, zeptali jsme se, jestli si tam můžeme postavit svůj stan. Majitelka nám lámanou angličtinou řekla, že můžeme, a navíc po nás nechtěla žádné peníze. Kemp je krásně situovaný, ale nečekejte žádné pohodlí. Dřevěná latrína u lesa a plastový pytel s vodou visící na baráku — to byla naše koupelna. Cesta do kempu rozhodně není jednoduchá. Asfalt končí zhruba kilometr před kempem, zbytek cesty je šotolina a posledních dvě stě metrů je z prudkého kopce. Právě tady nám podjelo přední kolo a motorka skončila na zemi. Naštěstí to odnesl jenom rozbitý blinkr a zraněná pýcha. Řidičům silničních motorek tuhle cestu rozhodně nedoporučujeme! Enduroví nadšenci určitě udělají dobře, když si jízdu terénem nejdřív někde natrénují. 🙂

Kursumlija byla naše poslední zastávka v Srbsku. Přespali jsme v motelu Stara Vrba s vlastní restaurací, kde servírovali výborné srbské speciality. Snídaně byla za příplatek zhruba 3 EUR. Samotný nocleh nás vyšel na 25 EUR.

Prizren bylo jediné místo v Kosovu, kde jsme se zdrželi na noc. Přespali jsme hostelu Beni, který se nacházel kousek od centra a místních atrakcí. Pokoj stál 20 EUR. Při volbě ubytování jsme se řídili polohou hostelu. Naše motorka byla dost naložená, proto jsme se neradi motali úzkými uličkami někam do kopce.

Co stojí za návštěvu?

V Srbsku a Kosovu je spousta zajímavých míst, která stojí za zhlédnutí. My jsme se rozhodli pro níže uvedené atrakce, ale věříme, že je to jenom zlomek toho, co je možné objevit.

Decebalova socha

O Decebalovi jsme psali v předchozím článku o Rumunsku. Nebyli jsme si jistí, jestli bude socha ze srbské strany vidět. Zbytečně jsme si ale z toho dělali velkou hlavu. Stačí se zastavit na odpočívadle, ze kterého je hezký výhled na Decebala i na okolo protékající Dunaj. Na rozdíl od rumunské strany, na té srbské moc turistů nenajdete.

Hrad Golubac

Středověká tvrz ležící na Dunaji těsně u rumunských hranic stojí alespoň za krátkou zastávku. Za parkování jsme platili 1 EUR a za vstupenky 2 EUR za osobu. V době našeho pobytu byl hrad rekonstruován a vstup dovnitř bohužel nebyl možný. Zajímavé na tomto hradu je to, že je částečně zaplavený kvůli zvýšené hladině řeky způsobené přehradou Železná vrata.

Dům na řece Drině

V městečku Bajina Basta, které najdete kousek od bosenských hranic, se nachází Kucića na Drini — dům na řece Drině. Příběh domu začal v 60. letech minulého století. Ze začátku to bylo jenom pár prken, která sloužila puberťákům, kteří se koupali v Drině, k sezení na skále. Teprve pak vzniknul dům. Dneska je to jedna z nejproslulejších atrakcí Srbska.

Jeskyně Stopica

Asi 30 kilometrů od Zlatiboru se nachází jeskyně Stopica. Dojezd k jeskyni je dobře označený. Poslední úsek cesty, který vede k neplacenému parkovišti je ale hodně úzký. Dvě vozidla si tam nevyhnou. Vstupenky stály kolem 200 RSD (cca 2 EUR) za osobu. Návštěvníkům je zpřístupněn úsek dlouhý 300 metrů, který lze projít individuálně nebo ve skupině se srbsky mluvícím průvodcem. Zajímavostí jeskyně je desetimetrový vodopád a barevně nasvícené krasové vany vyplněné vodou.

Kaňon Uvac

Kaňon je možné navštívit několika způsoby. My jsme se rozhodli dorazit k zmíněné Ledené pecině, situované v srdci kaňonu, asi 1,5 kilometru od hlavní cesty ze Sjenice. Následně jsme se vydali na pěší výlet. Chtěli jsme dorazit k vyhlídce Vintage Point Uvats, odkud je jeden z nejkrásnějších pohledů na meandrující řeku. Na cestě jsme strávili necelé 3 hodiny a ušli jsme asi 10 kilometrů.

Djavolja Varos

Ďáblovo město, srbsky Djavolja Varos, se nachází kousek od městečka Kursumlija, asi 30 kilometrů od kosovských hranic. Je tam přes 200 úzkých skalnatých věží vysokých několik metrů. Místo je zajímavé například tím, že kandidovalo na titul 7 nových divů světa. Vypráví se, že toto místo je dílem samotného ďábla. Asi na tom něco bude… Cesta k Ďáblovu městu se odehrála v naprosto ďábelských podmínkách. Přehnala se bouřka, lilo jako z konve a my jsme byli za chvíli mokří od hlavy až k patě. A když už bylo po všem, museli jsme bojovat s hejny otravných krvežíznivých mušek… Za vstupenky jsme platili 350 RSD (3 EUR) za osobu. Pokladna byla otevřená jenom do 17:00, ale i po uzavření bylo možné město navštívit. Navíc zdarma…

Priština

Nevyhledáváme velká města, ale v případě Prištiny jsme udělali výjimku. Hlavní město Kosova spojuje modernost a relikty minulého režimu. Město bylo docela ucpané a provoz na silnici se řídil zákonem silnějšího. Pro Prištinu je nejvíce charakteristická Clintonova socha a nápis NEWBORN. Mimochodem nikde na Balkáně jsme neviděli tolik policajtů jako v Prištině.

Gračanica

Asi 5 kilometrů od Prištiny se nachází pravoslavný monastýr Matky Boží. Středověký klášter s dobře zachovalými freskami byl v roce 2006 zapsán na seznam UNESCO. Vstup je zdarma. Klášter je navíc obehnaný vysokou zdí s žiletkovým drátem a hlídají jej vojáci se samopaly, kteří jej mají chránit před případnou devastací ze strany Albánců. Gračanica je jedno z mála míst v Kosovu, kde Srbové tvoří většinu.

Prizren

V tomto malebném městečku na úpatí hor doporučujeme strávit alespoň půl dne. Vyplatí se udělat si malou procházku ke zřícenině tvrze Kalaja, která se tyčí nad městem. Cesta je sice do prudkého kopce, ale na místě čeká odměna v podobě úchvatného pohledu na Prizren a hory Šar planina. Za vstup se nic neplatí. Kromě Kalaji, je zajímavý i starý kamenný most a Sinan-pašova mešita, která je charakteristickým bodem města. Prizren je smutnou ukázkou srbsko-albánského konfliktu. V roce 2004 zde bylo zničeno mnoho srbských domů a monastýrů. Vypálen byl mimo jiné i kostel Krista Spasitele, který jsme viděli cestou ke zříceninám, a Chrám Bohorodičky Ljevišské (od roku 2006 na seznamu UNESCO). Dnes chrání poničené chrámy vysoká zeď s žiletkovým drátem…

V dalším článku vám povyprávíme o našich zážitcích nejen z prosluněné Albánie.

Stay tuned!

---

česky | polski

W Serbii po raz pierwszy zasmakowaliśmy bałkańską kuchnię, po raz pierwszy dostaliśmy mandat, po raz pierwszy dźwigaliśmy przewrócony motocykl… A potem przyszła kolej na Kosowo, które nie było takie straszne, jak go malują.

Garść użytecznych informacji

Po 6 dniach spędzonych w Rumunii przekroczyliśmy granicę z Serbią przez przejście graniczne Żelazne Wrota. Jeszcze na etapie planowania wyprawy uzgodniliśmy, że rozsądniej będzie jechać najpierw do Serbii, a potem do Kosowa. Chcieliśmy sobie zaoszczędzić ewentualnych problemów przy przekraczaniu granicy.

Jeśli chodzi o stan dróg, odnieśliśmy wrażenie, że były w lepszym stanie od tego, co widzieliśmy w Rumunii. Przejazd autostradą jest płatny, ale są to niewielkie kwoty. Na bramkach można płacić serbskimi dinarami (RSD), euro lub kartą.

Generalnie, dobrze jest mieć przy sobie trochę gotówki w miejscowej walucie. Tam, gdzie to było możliwe, płaciliśmy kartą lub w euro.

Zarówno w Serbii, jak i w Kosowie, wystarczyło znać podstawy angielskiego, aby się dogadać. Nam przydała się również znajomość kilku słów po chorwacku. W drodze do kanionu Uvac nasz motocykl przewrócił się i musieliśmy poprosić miejscowych o pomoc.

Stacje benzynowe były małe i skromne. Można było tam kupić głównie słodycze i wodę. Niestety nie udało nam się kupić nawet pakowanych kanapek. Toalety były darmowe, ale niestety często były zaniedbane. W dodatku były zamykane na klucz, o który należało poprosić obsługę. Ceny za paliwo były na europejskim poziomie. Za litr paliwa płaciliśmy średnio 150 RSD (około 5 złotych). Stacje akceptowały płatność kartą.

W miejscowości Kastrat w południowej części Serbii dostaliśmy pierwszy mandat za przekroczenie prędkości o 20 kilometrów za godzinę. Na szczęście policjanci byli dla nas łaskawi. W przeliczeniu mandat wyniósł około 40 PLN.

Wojna. To pierwsze, co nam przychodzi na myśl, kiedy mówimy o Kosowie. Zapewne znajdą się osoby, które będą uważać Kosowo za zacofany i biedny kraj, do którego nie warto jechać, a już na pewno nie na motocyklu. Jest to błąd.

Początkowo chcieliśmy spędzić w Kosowie trzy dni. Na koniec został nam tylko jeden dzień i pół. Byliśmy pozytywnie zaskoczeni, tym co zobaczyliśmy. Kawałek od przejścia granicznego były restauracje, wielkie i nowoczesne stacje benzynowe (w odróżnieniu od Serbii), nowe i szerokie autostrady. W miastach toczyło się normalne życie.

Na przejściu granicznym w Merdare spędziliśmy na szczęście godzinę i tylko dzięki temu, że niekulturalnie wyminęliśmy pozostałych. 🙂 Przy wjeździe do Kosowa płaci się opłatę za ubezpieczenie w wysokości 15 EUR. W przeciwieństwie do Serbii, przejazd autostradą jest w Kosowie bezpłatny.

Styl jazdy jest inny od tego, który znamy. Tutaj na drodze wygrywa większy i silniejszy. Klakson jest niemal nadużywany i nie służy tylko do ostrzegania ostatnich. Pełni tutaj funkcję „popędzacza“ niezdecydowanych. Co ciekawe, motocykliści pozdrawiają się właśnie klaksonem, co nie raz porządnie nas wystraszyło.

Walutą stosowaną w Kosowie jest euro. Bankomaty są powszechnie dostępne, ale mimo to, warto mieć przy sobie trochę gotówki, którą można płacić na przykład w restauracjach lub na stacjach benzynowych. Wypłaty z bankomatu nie są opłacalne dla obcokrajowców. Z naszej karty pobrano jeszcze dodatkową opłatę 5 EUR za wypłatę pieniędzy. Artykuły spożywcze w sklepach są tanie. W supermarketach można płacić kartą. Z kolei w restauracjach ceny są na niskim i średnim poziomie. My na przykład za danie główne z piwem płaciliśmy około 6-7 EUR za osobę. Ceny paliwa w Kosowie były trochę wyższe niż w Serbii.

Serbia i Kosowo nie są typową, motocyklową destynacją. Nie licząc miejscowych, zbyt wielu motocyklistów nie spotkaliśmy po drodze. Godną polecenia jest naszym zdaniem, malownicza droga R115 z Prizrenu w kierunku Kacanik, która wiedzie przez park narodowy. Zakrętów tutaj nie brakuje, tak samo jak widoków na okoliczne góry.

Gdzie zatrzymać się na nocleg?

Zakwaterowanie rezerwowaliśmy z jednodniowym wyprzedzeniem na Booking.com. Za noc w dwuosobowym pokoju z łazienką płaciliśmy od 20 do 25 EUR. Wyjątkiem był nocleg w kempingu nad rzeką Uvac, który był darmowy.

Pierwszą noc w Serbii spędziliśmy w Smederowie niedaleko Belgradu. Motel Zlatnik 1970 jest raczej miejscem, w które wybierają kierowcy tirów, dlatego nie polecamy go dla wymagających. Pokój miał lepsze czasy za sobą, w dodatku śmierdział papierosami. Jego koszt wyniósł 20 EUR za noc. Motel ma własną restaurację, w której naprawdę dobrze gotują i dają gościom porządne porcje jedzenia na talerz. Śniadanie można dokupić za około 3 EUR. Dla naszego motocyklu znalazło się miejsce parkingowe w garażu, co było dużym plusem.

W Zlatiborze spaliśmy w rodzinnym pensjonacie Colovic. Za nocleg zapłaciliśmy 20 EUR. Rodzinna willa jest położona w spokojnej, niezatłoczonej części miasteczka, około 1,5 kilometra od jego centrum.

Nocleg nad rzeką Uvac był survivalowym przeżyciem. Na mapach Google przypadkiem odkryliśmy miejsce kempingowe pod nazwą Ledena pecina nad rzeką Uvac. Postanowiliśmy zaryzykować. Przyjechaliśmy na miejsce i zapytaliśmy, czy możemy tutaj rozstawić swój namiot. Właścicielka łamanym angielskim zgodziła się i nie chciała od nas pieniędzy. Kemping jest pięknie położony, ale na żadne wygody tam nie liczcie. Drewniany wychodek na skraju lasu był toaletą, natomiast plastikowy worek z wodą tworzył namiastkę prysznica. Co ważne, dojazd do kempingu do najłatwiejszych nie należy. Jedzie się tam po nieutwardzonej, szutrowej drodze pełnej kamieni. Ostatni odcinek wiodący do kempingu jest stromy. Właśnie tam przednie koło poślizgło się na kamieniach, a w efekcie nasz motocykl znalazł się na ziemi. Na szczęście skończyło się tylko na rozbitym kierunkowskazie.

Kursumlija była naszym ostatnim przystankiem w Serbii. Spaliśmy w przydrożnym motelu Stara Vrba, który miał własną restaurację serwującą wyśmienite serbskie specjały. Za około 3 EUR można było dokupić śniadanie. Za nocleg zapłaciliśmy 25 EUR.

Prizren był naszym jedynym przystankiem w Kosowie. Spaliśmy w hostelu Beni, który znajdował się niedaleko centrum i atrakcji turystycznych. Pokój kosztował 20 EUR za noc. Przy wyborze zakwaterowania braliśmy pod uwagę położenie hostelu. Z tak obłożonym motocyklem nie chcieliśmy jeździć wąskimi, stromymi uliczkami pokrytymi kocimi łbami.

Co warto zobaczyć?

Serbia i Kosowo mają wiele do zaoferowania. My zdecydowaliśmy się zobaczyć poniżej wymienione miejsca, ale wierzymy, że jest to zaledwie ułamek tego, co można tam odkryć.

Podobizna króla Decebala

O Decebalu pisaliśmy w poprzednim wpisie na temat Rumunii. Nie byliśmy pewni, czy ze serbskiej strony płaskorzeźba będzie widoczna. Na szczęście nasze obawy się nie potwierdziły. Wystarczy zatrzymać się na poboczu, aby stamtąd podziwiać Decebala i przepływający poniżej Dunaj. Turystów jest tutaj niewielu, co jest wielką zaletą tego miejsca.

Zamek Golubac

Średniowieczna forteca położona nad Dunajem i przy granicy z Rumunią wywarła na nas duże wrażenie. Za parking zapłaciliśmy 1 EUR, a za wstęp do zamkowego areału 2 EUR za osobę. Niestety na zamku trwała rekonstrukcja i wstęp do jego wnętrza nie był możliwy. Z twierdzą wiąże się polski wątek. W czasie wojny z Turkami zginął tutaj słynny rycerz Zawisza Czarny z Grabowa. Z tego powodu Golubac jest nam znany lepiej jako Gołąbiec.

Dom na rzece Drinie

W miasteczku Bajina Basta położonym dosłownie rzut kamieniem od granicy z Bośnią, znajduje się Kucića na Drini, czyli dom na Drinie. Historia domu sięga lat 60. ubiegłego wieku. Początkowo były to pozbijane deski, które służyły kąpiącym się nastolatkom do siedzenia na skale. Z czasem wybudowano dom. Dzisiaj jest to jedna z najsłynniejszych atrakcji Serbii.

Jaskina Stopica

W odległości około 30 kilometrów od Zlatiboru znajduje się Jaskinia Stopica. Dojazd do jaskini jest dobrze oznaczony. Ostatni odcinek drogi wiodący na darmowy parking jest bardzo wąski. Dwa pojazdy praktycznie się tam nie wyminą. Bilet wstępu kosztował około 200 RSD (około 2 EUR) za osobę. Blisko 300-metrowy odcinek jaskini można zwiedzać samodzielnie lub w grupie z serbskojęzycznym przewodnikiem. Atrakcją jaskini jest 10-metrowy wodospad oraz kolorowe, wapienne wanny z wodą.

Kanion Uvac

Kanion można zwiedzać na wiele sposobów. My zdecydowaliśmy się dojechać do wspomnianej Ledenej peciny, położonej w sercu kanionu, około 1,5 kilometra od głównej drogi wiodącej z Sjenicy. Następnie wydaliśmy się pieszą wycieczkę. Naszym celem było dotarcie do puntu widokowego Vintage Point Uvats, skąd roztacza się jeden z najpiękniejszych widoków na meandrującą rzekę. Malownicza trasa liczyła około 10 kilometrów i spacerowym tempem zabrała nam niecałe 3 godziny.

Djavolja Varos

Miasto Diabła, czyli Djavolja Varos znajduje się niedaleko miejscowości Kursumlija, około 30 kilometrów od granic z Kosowem. Znajduje się tam ponad 200 kilku i kilkunastometrowych szpiczastych, skalnych iglic. Miejsce jest godne uwagi, choćby z tego względu, że było kandydatem do 7 nowych cudów świata. Legendy mówią, że to miejsce jest dziełem samego diabła. I chyba jest w tym trochę prawdy… Dojazd do Miasta Diabła odbył się w iście piekielnych warunkach. Rozpętała się burza, deszcz lał się strumieniami, tak, że za chwilę byliśmy przemoczeni do suchej nitki. A po wszystkim musieliśmy walczyć z chmarą natrętnych much… Bilet kosztował 350 RSD (3 EUR) za osobę. Bilety co prawda sprzedaje się do 17:00, ale nawet po zamknięciu kasy można było zwiedzić Djavolja Varos, w dodatku za darmo…

Prisztina

Nie przepadamy za wielkimi miastami, ale dla Prisztiny zrobiliśmy wyjątek. Stolica Kosowa jest mieszanką nowoczesności i reliktów minionej epoki. Miasto było zakorkowane, w dodatku panował tam „południowy“ styl kierowania pojazdem, czyli większy i silniejszy wygrywał na drodze. Najbardziej rozpoznawalnymi elementami stolicy są pomnik Billa Clintona i napis NEWBORN. Nawiasem mówiąc, nigdzie nie widzieliśmy tylu policjantów, co właśnie w Prisztinie.

Gracanica

Około 5 kilometrów od Pristiny znajduje się cerkiew prawosławna pod wezwaniem Matki Boskiej. Średniowieczny monaster posiada dobrze zachowane freski i w roku 2006 został wpisany na listę UNESCO. Wstęp do monasteru jest darmowy. Klasztor jest otoczony wysokim murem z drutem żyletkowym, który ma pod nadzorem żołnierz z karabinem. To wszystko ma zapobiec próbie dewastacji klasztoru przez Albańczyków. Gracanica jest bowiem jednym z niewielu miejsc w Kosowie, w którym Serbowie stanowią większość nad Albańczykami.

Prizren

Warto spędzić choć pół dnia w tym urokliwym mieście położonym u podnóża gór. Polecamy wybrać się na spacer do górującej nad miastem ruin twierdzy – Kalaja. Droga jest co prawda stroma, ale na miejscu czeka przepiękny widok na całe miasto i pasmo górskie Szara Płanina. Wstęp do twierdzy jest darmowy. Oprócz Kalaji, warto zwrócić uwagę na stary kamienny most oraz meczet Sinana Paszy, który charakterystycznym elementem miasta. Prizren jest smutnym przykładem serbsko-albańskiego konfliktu. W roku 2004 zniszczono tutaj wiele serbskich domów i cerkwi. Wypalono między innymi Cerkiew Chrystusa Zbawiciela, którą mijaliśmy po drodze do Kalaji oraz Cerkiew Bogurodzicy Ljeviskiej (od 2006 roku znajduje się na liście UNESCO). Do dzisiaj zdewastowane świątynie chroni wysoki mur i drut żyletkowy…

W następnym artykule przeniesiemy się wspomnieniami ze słonecznej Albanii.

Stay tuned!