---

česky | polski

Čokoláda, krávy se zvonečkem a dech beroucí pohledy na Alpské vrcholky. Prostě Švýcarsko.

Po květnovém výletu do Bieszczad přišla konečně řada i na Švýcarsko. Měli jsme pouze čtyři dny na to, abychom stihli vše, co jsme si naplánovali. Ve Švýcarsku není nouze o zajímavá místa a právě z toho důvodu pro nás nebylo snadné naplánovat cestu. Narazili jsme na zajímavý web Alpenpässe, kde jsme mohli ověřit průjezdnost průsmyků a nakonec jsme jich vybrali 8, které, jak se nám zdálo, byly ideální na moto výlet. Nespletli jsme se. Celkem jsme během čtyř dnů urazili okolo 2000 kilometrů.

První den

Ráno jsme vyrazili z Prahy do Triesenu, kde jsme plánovali přespat v kempu. Jízda po dálnicích, obzvlášť po těch německých, je pro nás vždycky náročná a nezajímavá.  Až u Garmisch-Partenkirchenu jsme se mohli konečně kochat pohledem na Alpy. Najeli jsme 664 kilometrů a strávili jsme 11 hodin na cestě.

Druhý den

294 kilometrů, 8 hodin na cestě, 5 alpských průsmyků.

Klausen Pass — 1948 m n. m.

Nejníže položený průsmyk, kterým jsme projížděli. Na začátku cesty je krátký úsek, který tvoří kočičí hlavy, pak už se ale jede po pěkné asfaltové silnici. Čím blíže vrcholu, tím je cesta hrbatější. Na loukách okolo cesty se pasou krávy se zvonečkem, jako z reklamy na čokoládu Milka.

Susten Pass — 2260 m n. m.

Jeden z mých oblíbených průsmyků. Na začátku července byla u silnice na vrcholu skoro tři metry vysoká zeď ze sněhu. Určitě stojí za to tam jet, už jenom kvůli tomu, abyste mohli na vlastní oči obdivovat ledovec Steingletscher.

Grimsel Pass — 2164 m n. m.

Grimselský průsmyk byl jediný, který jsme si neužili tak, jak bychom si přáli. Lilo jak z konve, byla zima a nebylo skoro nic vidět. Mezi kapkami deště se nám podařilo zachytit pohled na serpentiny.

Furka Pass — 2429 m n. m.

Počasí se na horách mění velice rychle. V Grimselském průsmyku jsme zmokli, ale v dalším — Furce — už jsme sušili mokré rukavice. Vzduch se po dešti hezky pročistil a za odměnu jsme se mohli kochat alpskou krajinou a prohánět se po silnici, kde se v roce 1964 proháněl i Sean Connery (a.k.a. James Bond) ve filmu Goldfinger.

Gothard Pass — 2106 m n. m.

Nahoru jsme jeli ze strany od městečka Hospental. Tento úsek nás ale moc neoslovil. Rozhodně zajímavější je ten, který vede na druhou stranu směrem k Airolo.

Den třetí

303 kilometrů, 8 hodin na cestě, 3 alpské průsmyky.

San Bernardino Pass — 2066 m n. m.

Z Mesocco jsme jeli až na vrchol po silnici číslo 13. Chtěli jsme se vyhnout dálnici, která vede souběžně se zmíněnou silnicí až do městečka San Bernardino. V průsmyku se nachází i malé jezírko s průzračnou vodou.

Albula Pass —  2315 m n. m.

Albulský průsmyk je sice o něco méně známý, ale každopádně stojí za to tam jet. Jelo by se nám lépe, kdybychom se nemuseli proplétat mezi závodníky cyklistického závodu, na který jsme tam narazili. Celou dobu jsme si na ně museli dávat pozor.

Fluela Pass —  2383 m n. m.

Podle nás je to nejkrásnější průsmyk, kterým jsme jeli. Pohledy téměř jako v Norsku.

Den čtvrtý

Zpáteční cesta domů přes Ulm a Norimberk nám zabrala 10 hodin. Najeli jsme 646 kilometrů.

Rady a tipy na cestu

Ubytování

Zvolili jsme nejlevnější možnost, kterou byl nocleh ve stanu. Přespali jsme v kempu Mittagspitze AG v Triesenu v Lichtenštejnsku a v kempu Gottardo v městečku Chiggiogna ve Švýcarsku. V obou kempech jsme platili 32 CHF za noc (cca 800 Kč). Oba kempy měly dobrou polohu a byly hezké a udržované. Každý kemp měl také vlastní restauraci a bazén.

Silniční poplatky

V Německu ani v Lichtenštejnsku se za motorku neplatí žádné dálniční poplatky. V Rakousku a ve Švýcarsku jsme museli koupit dálniční známku. V Rakousku nám stačila 10-denní známka za 9,2 EUR. Kromě známky, jsme platili ještě 10 EUR za tunel Arlberg, který má skoro 14 kilometrů. Ve Švýcarsku je pouze jeden druh dálniční známky, která platí po celý rok pro všechny typy vozidel a stojí 36 CHF.

Stav silnic

Kvalitu silnic hodnotíme velice kladně. V některých průsmycích (Albula, Furka, Klausen a San Bernardino) jsme přesto místy narazili na práce na silnici nebo horší povrch vozovky. Pokud můžete, vyhněte se Mnichovu velkým obloukem. Nám trvalo 1,5 hodiny, než jsme projeli ucpaným městem. Nemít motorku, tak tam trčíme ještě teď. 😀 V Lichtenštejnsku jsme měli dojem, že byl na všech silnicích nově položený asfalt. Ve Švýcarsku se navíc určitě vyplatí jet podle předpisů. Pokuty jsou likvidační a policajty rozhodně neukecáte. Naštěstí jsme to nemuseli řešit.

Benzín a benzínky

V Česku jsme za litr benzínu platili od 34 do 36 Kč, v Německu od 1,60 do 1,71 EUR. V Rakousku jsme tankovali jen jednou a to za 1,51 EUR za litr. Ve Švýcarsku se ceny pohybovaly od 1,67 do 1,71 CHF za litr. Často jsme využívali benzínky u dálnic, proto byly ceny benzínu o něco málo vyšší.

V Česku máme benzínky na každém rohu a vlastně se moc nemusíme starat o to, kde natankujeme a kde si odpočineme. V Německu, Rakousku a ve Švýcarsku je to něco jiného. Z vlastních zkušeností víme, že benzínky mohou být od sebe vzdálené i 50 a více kilometrů. V menších švýcarských městečkách jsme narazili i na malé, samoobslužné benzínky. Všude se dalo platit kartou.

Jídlo

Ve Švýcarsku jsme se snažili ochutnat něco místního nebo prostě něco, co si běžně doma nedáme. Vhod nám přišlo švýcarské národní jídlo Rösti — sytá bramborová placka. My jsme ji měli navíc se sýrem, šunkou a volským okem. Pohybovali jsme se hlavně v italské části země, proto jsme mohli ochutnat Spaghetti Bolognese nebo domácí pizzu na tenkém těstě. Nechybělo pšeničné pivo — weissbier a francouzský nápoj  Panache (pivo s limonádou).

Výdaje

Čtyřdenní cesta nás vyšla na cca 6500 Kč za osobu. Nejvíce jsme utratili za benzín (4284 Kč) a silniční poplatky (1422 Kč). Zbytek jsme utratili za jídlo a za nocleh.

---

česky | polski

Kraj czekolady, krów z dzwoneczkiem i zapierających dech w piersiach alpejskich krajobrazów. Jednym słowem Szwajcaria.

Po majowym wypadzie w Bieszczady nadszedł czas na długo przez nas wyczekiwaną Szwajcarię. Do dyspozycji mieliśmy tylko i aż cztery dni. Wybór nie był łatwy, ponieważ Szwajcaria jest pełna ciekawych miejsc. Postanowiliśmy się skupić na Alpach. Znaleźliśmy ciekawą stronę Alpenpässe, na której mogliśmy sprawdzić przejezdność przełęczy w Szwajcarii. Po krótkiej burzy mózgów, wybraliśmy 8 alpejskich przełęczy, które jak nam się wydawało, będą idealne na motocyklową wyprawę. Nie pomyliliśmy się. W ciągu zaledwie czterech dni, przejechaliśmy około 2000 kilometrów.

Dzień pierwszy

Rano wyruszyliśmy z Pragi do Triesen, gdzie planowaliśmy przenocować w kempingu. Jazda po autostradach, zwłaszcza tych niemieckich, jest dla nas zawsze żmudna i nieciekawa. Dopiero w Garmisch-Partenkirchen mogliśmy nacieszyć oczy widokiem Alp. Przejechaliśmy 664 kilometrów i spędziliśmy 11 godzin w podróży.

Dzień drugi

294 kilometrów, 8 godzin jazdy, 5 alpejskich przełęczy.

Klausen Pass — 1948 m n.p.m.

Najniżej położona przełęcz, przez którą jechaliśmy. Początek drogi tworzy krótki odcinek z kocimi łbami, potem jedzie się po pięknej asfaltowej drodze. Im bliżej szczytu, tym droga staje się bardziej nierówna i garbata. Na łąkach pasą się krowy z dzwoneczkiem, niczym z reklamy czekolady „Milka“.

Susten Pass — 2260 m n.p.m.

Jedna z moich ulubionych przełęczy. W lipcu na jej szczycie zalegała prawie 3-metrowa ściana śniegu. Warto tam jechać między innymi dlatego, aby zobaczyć na własne oczy lodowiec Steingletscher.

Grimsel Pass — 2164 m n.p.m.

Przełęcz Grimsel była jedyną, którą się nie nacieszyliśmy. Lało jak z cebra, było zimno i mglisto. Pośród deszczu udało się nam uchywcić widok na wijące się pod nami serpentyny.

Furka Pass — 2429 m n.p.m.

Pogoda w górach zmienia się szybko. Na przełęczy Grimsel zmokliśmy, ale już na Furce się suszyliśmy. Powietrze po deszczu się oczyściło i w nagrodę mogliśmy podziwiać piękne alpejskie krajobrazy.  W roku 1964 nakręcono tutaj sceny do filmu „Goldfinger“ z Seanem Connerym w roli agenta 007 — Jamesa Bonda.

Gothard Pass — 2106 m n.p.m.

Na przełęcz Św. Gotarda jechaliśmy z miasteczka Hospental. Ta część drogi nie wywarła na nas wielkiego wrażenia. Zdecydowanie ciekawszy był odcinek, którym zjeżdżaliśmy w kierunku Airolo.

Dzień trzeci

303 kilometrów, 8 godzin jazdy, 3 alpejskie przełęcze.

San Bernardino Pass — 2066 m n.p.m.

Z Mesocco jechaliśmy na sam szczyt drogą nr 13. Chcieliśmy w ten sposób ominąć wiodącą wzdłuż wspomnianej drogi autostradę nr 13, którą można dojechać do miasteczka San Bernardino. Na przełęczy znajduje się małe jeziorko.

Albula Pass —  2315 m n.p.m.

Przełęcz Albula jest chyba nieco mniej popularna od ostatnich, ale mimo to, warto tam pojechać. Jazda byłaby przyjemniejsza, gdyby nie zawody kolarskie, które tam zorganizowano. Cały czas musieliśmy uważać na rowerzystów.

Fluela Pass —  2383 m n.p.m.

Naszym zdaniem była to najpiękniejsza przełęcz, którą jechaliśmy. Widoki prawie jak z Norwegii.

Dzień czwarty

Droga powrotna do domu przez Ulm i Norymberg zabrała nam niecałe 10 godzin. Przejechaliśmy 646 kilometrów.

Garść praktycznych informacji

Zakwaterowanie

Wybraliśmy najtańszą możliwość, czyli nocowanie w namiocie. Spaliśmy w Campingu Mittagspitze AG w Triesen w Liechtensteinie oraz w Campingu Gottardo w miejscowości Chiggiogna w Szwajcarii. W każdym kempingu płaciliśmy 32 CHF za noc (około 127 zł). Oba kempingi były pięknie położone i zadbane. Każdy z nich miał własną restaurację i basen.

Opłaty drogowe

W Czechach, Niemczech oraz w Liechtensteinie motocykliści nie płacą za przejazd po autostradach. W Austrii musieliśmy kupić winietę. W naszym wypadku wystarczyła 10-dniowa za 9,2 EUR. Oprócz winiety, płaciliśmy opłatę 10 EUR za przejazd tunelem Arlberg, który ma niecałe 14 kilometrów. W Szwajcarii jest jeden typ winiety (roczna) dla wszystkich typów pojazdów. Jej koszt to 36 CHF.

Stan dróg

Jakość dróg w czasie całej naszej wyprawy oceniamy bardzo dobrze. Na niektórych przełęczach (Albula, Furka, Klausen, San Bernardino) miejscami trafialiśmy na roboty drogowe lub gorszej jakości jezdnię. Jeśli możecie, omijajcie Monachium. Na przejechanie obwodnicy miasta straciliśmy prawie 1,5 godziny z powodu korków. W Liechtensteinie mieliśmy wrażenie jakby wszystkie drogi były nowo wyasfaltowane. W Szwajcarii dosłownie opłaci się jechać zgodnie z przepisami. Mandaty są tutaj wysokie, a policjanci nieugięci. Na szczęście ta „przyjemność“ nas ominęła.

Paliwo i stacje benzynowe

W Czechach za litr paliwa płaciliśmy od 34 do 36 Kč, w Niemczech od 1,60 do 1,71 EUR. W Austrii tankowaliśmy tylko raz a to za 1,51 EUR za litr. W Szwajcarii ceny wahały się od 1,67 do 1,71 CHF za litr. Przeważnie korzystaliśmy ze stacji położonych przy autostradach, dlatego ceny paliwa były wyższe.

W Czechach stacje benzynowe są prawie na każdym kroku i nie trzeba się specjalnie martwić o to, gdzie odpocząć czy zatankować. Inaczej jest w Niemczech, Austrii oraz w Szwajcarii. Z własnego doświadczenia wiemy, że stacje paliwowe mogą być oddalone od siebie nawet o 50 kilometrów. W małych szwajcarskich miasteczkach spotkaliśmy się ze samoobsługowymi stacjami. Wszędzie mogliśmy płacić kartą.

Jedzenie

W Szwajcarii staraliśmy się spróbować miejscowych specjałów albo po prostu tego, czego nie mamy na co dzień w domu. Do gustu przypadała nam sycąca szwajcarska potrawa narodowa Rösti, czyli placek ziemniaczany. Mieliśmy go z dodatkiem sera, szynki i jajka sadzonego. Poruszaliśmy się głównie we włoskojęzycznej części kraju, dlatego mogliśmy zasmakować Spaghetti Bolognese czy domowej pizzy na cienkim cieście. Nie zabrakło piwa pszenicznego Weissbier oraz francuskiego napoju Panache (piwo z lemoniadą).

Wydatki

Czterodniowa wyprawa kosztowała każdego z nas niecałe 1100 zł. Największą część kosztów pochłonęło paliwo (740 zł) oraz opłaty drogowe (243 zł). Resztę wydaliśmy na jedzenie i nocleg.